In de media verschijnen berichten van bezorgde beleidsmakers en onderzoekers over de participatiewet, ze geven aan dat deze niet werkt. En dit in een tijd waar werkgevers moeite hebben om vacatures te vervullen en bedrijven hun visie op teamontwikkeling innoveren, waarbij participatie en inclusiviteit hoog op de agenda staan.  Helaas blijken mensen met een ‘afstand tot de arbeidsmarkt’ nauwelijks de vruchten hiervan te plukken. Schrijvers van noodkreten verwijzen o.a. naar een rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau.

Van Dale omschrijft succes als 'goede afloop, uitkomst of uitslag' en 'iets dat goed afloopt'. Deze definitie legt de nadruk op een vooropgezet eindresultaat, op de geslaagde verwezenlijking van een voornemen. Succes wordt gezien als de afronding van een bepaald proces en niet zozeer als doel op zich. Succes heeft dus meer te maken met een beleving, zoals ‘in je kracht staan’, werkplezier hebben, je passie kunnen volgen, maar ook weerstanden succesvol het hoofd kunnen bieden.

Mensgericht ondernemen vereist vernieuwing in het personeelsbeleid om talenten aan te trekken en te ontwikkelen. Iedereen wil een team dat werkt met plezier, passie en kracht! Maar hoe breng je die verandering aan? En wat betekent dit?

Hebben succesvolle organisaties minder problemen, dan minder succesvolle organisaties? Nee, natuurlijk niet. Het gras bij de buren is niet groener. Overal zijn problemen en strubbelingen. Maar een belangrijk verschil is, hoe men in de organisatie met deze problemen en strubbelingen omgaat.

Participatie gaat verder dan inspraak. Participatie levert betere besluiten op, omdat het hele team ‘eigenaarschap’ en ‘verantwoordelijkheid’ gaat ontwikkelen. Hierdoor neemt ‘plezier, passie en kracht’ bij het team toe.

Participatie en een gezamenlijk afgestemde toekomststrategie geeft werkplezier en kracht.

Drie kernwaarden lijken onontbeerlijk, nl: transparantie, leerbaarheid en gelijkwaardigheid..

Willen we niet allemaal de beste gedroomde werkgever voor onze werknemers zijn? En willen we niet allemaal (werk)plezier, passie en kracht bij onze gedroomde medewerkers zien? Is dit allemaal te idealistisch, teveel dromen en weinig realiteit?